Bohaterką filmu debiutantki z Urugwaju Lucíi Garibaldi jest nastoletnia Rosina. Początkowo trudno powiedzieć o niej coś więcej ponad to, że na każdym kroku stara się pilnować. Dotyczy to zarówno zachowania, posłusznie wykonując polecenia ojca związane z pracą sezonową, jak i emocji, myśli, które skrzętnie przed nami ukrywa. Senne przybrzeżne miasteczko, gdzie rozgrywa się akcja filmu, sprzyja takiej zachowawczości. Dzieje się jednak coś, co wytrąca z marazmu nie tylko lokalną społeczność, ale i młodą bohaterkę. Rosinie wydaje się, że dostrzega w wodzie charakterystyczną płetwę rekina. Gdy pojawiają się kolejne ślady obecności drapieżnika, mieszkańcy wpadają w lekką panikę, gdyż poważnie może się to odbić na sezonie turystycznym. Uczucie lęku nie jest także obce piętnastolatce, która przeżywa fascynację nieco starszym współpracownikiem Joselo. Ta intymna, metaforyczna opowieść inicjacyjna zbudowana jest przez Lucíę Garibaldi z wielu pytań pozostawionych bez odpowiedzi, wątpliwości, skupionych przede wszystkim wokół motywacji związanych z zachowaniem bohaterki. Posługując się minimalistycznymi środkami, reżyserka tworzy przekonujący obraz trudów i niepokojów związanych z dojrzewaniem.