Debiutujący w pełnym metrażu reżyser i scenarzysta Jamie Jones akcję swojego filmu umiejscawia w targanym społecznymi niepokojami oraz narastającą frustracją Londynie. Przestrzeń w Obey dobrze zresztą oddaje emocjonalny stan głównego bohatera, rozdartego pomiędzy dotychczasowym życiem a szansą na rozpoczęcie czegoś zupełnie nowego. Jest nim czarnoskóry, dziewiętnastoletni Leon, który wraz z topiącą smutki w alkoholu matką mieszka w ubogiej dzielnicy we wschodniej części miasta. Nie mając przed sobą większych perspektyw, całą energię pożytkuje on na treningach bokserskich. Każdy dzień mija Leonowi dokładnie tak samo, sprawiając, że popada w coraz większy marazm. Przełamać ten stan może niespodziewana znajomość bohatera z Twiggy, piękną i zbuntowaną dziewczyną, wywodzącą się z zupełnie innego świata. Nagle do młodego mężczyzny zaczyna docierać, że jest w życiu coś jeszcze obok tego, co tak dobrze zna ze swojej codzienności. Film Jonesa to opowieść inicjacyjna rozgrywająca się na wielu płaszczyznach. Świetnie zagrana i pełna sprzecznych emocji – energii, złości, wrażliwości, frustracji, przez co może się kojarzyć trochę z klasykiem Matthieu Kassovitza Nienawiść.