„Niektórzy ludzie uważają, że piłka nożna jest sprawą życia i śmierci. Mogę zapewnić, że to coś o wiele ważniejszego”. Słowa nieżyjącego już szkockiego trenera Billa Shankly’ego w pełni oddają to, czym jest przywiązanie kibica piłkarskiego do swojej drużyny. W odróżnieniu od zawodnika, trenera czy działacza jest on ze swoim klubem przez całe życie. Cieszy się z sukcesów, ale też nierzadko przełyka gorycz porażki. Żyje w sprzeczności, gdyż musi wybierać między rozsądkiem, ekonomią a czasem i prawem. Także rozsądkiem, bo wierzy, gdy inni już dawno stracili wiarę. Ekonomią, bo wydaje często swoje ostatnie oszczędności, by zobaczyć swoją drużynę na drugim końcu Polski. Wreszcie prawem, bo uczestniczenie w życiu kibicowskim pociąga za sobą wiele niejednoznacznych sytuacji. Cezary Grzesiuk, opowiadając o „Niebieskich”, czyli kibicach Ruchu Chorzów (wśród nich m.in. Jerzy Buzek czy Wojciech Kuczok), chce pokazać, że wbrew obiegowej opinii kibic to często zwyczajny człowiek, borykający się na co dzień z normalnymi problemami. Każda społeczność ma swoje dobre i złe cechy. Wyolbrzymianie jednych lub drugich nie służy dociekaniu prawdy, lecz szukaniu taniej sensacji.