Cecilia i Diego marzą o tym, by zostać rodzicami. A że nie mogą mieć własnego dziecka, jedyną szansą dla nich jest adopcja. Tym sposobem poznają dziewięcioletniego, tytułowego Joela, który początkowo na okres próbny trafia pod ich skrzydła. Komunikacja z nieco podejrzliwym i nieśmiałym chłopcem do łatwych nie należy, bo na większość pytań odpowiada jedynie: „tak” lub „nie”. Wzajemne poznawanie się, oswojenie z nową sytuacją, domem w małym miasteczku w Patagonii po obu stronach wymagają czasu i cierpliwości. Niespodziewanie chłopiec zaczyna przełamywać się w szkole, choć nie w taki sposób, jaki wymarzyliby sobie nowi opiekunowie. Opowieści o trudnej przeszłości czy narkotykach, jakimi Joel dzieli się ze swoimi rówieśnikami, ściągają na niego gniew rodziców, obawiających się o swoje dzieci. Tolerancja tej niewielkiej, hermetycznej społeczności wystawiona zostaje na poważną próbę. Doświadczony argentyński reżyser Carlos Sorín, posługując się formułą społecznego dramatu, mówi o podwójnych standardach, hipokryzji, nieufności, która kryje się za uśmiechami i pozorną serdecznością.