Podobnie jak kiedyś Michael Haneke w przypadku Funny Games, tak i czołowy chilijski reżyser Sebastián Lelio zdecydował się nakręcić w Stanach Zjednoczonych remake swojego filmu, powtarzając go ujęcie po ujęciu. Mowa o Glorii z 2013 roku, która przyniosła Lelio uznanie i trzy nagrody na berlińskim festiwalu. Tytułową bohaterką jest rozwiedziona, niezależna kobieta po pięćdziesiątce (w tę rolę wciela się Julianne Moore), marząca o tym, by w jej życiu pojawiły się jeszcze fajerwerki. Porządek dnia wyznaczają jej praca i obowiązki względem rodziny, wieczory zaś spędza przeważnie w klubach tanecznych dla singli. Równowaga jej ustabilizowanego, choć nie do końca szczęśliwego życia zostaje zachwiana z chwilą, gdy wdaje się w romans z poznanym w barze mężczyzną. Jak to często bywa, nadzieja miesza się z niepewnością, a euforia z lękiem przed rozczarowaniem. Podobnie jak w przypadku pierwowzoru, Lelio tworzy ujmujący, słodko-gorzki portret dojrzałej kobiety, która stara się czerpać z życia pełnymi garściami. I nawet jeżeli nie zawsze jej się to udaje, trudno z nią nie sympatyzować.