Cruella De Mon, Cruella De Mon, co wzrokiem poraża i miną tak złą… Wbrew kolejnym słowom znakomitej piosenki znanej z animacji „101 dalmatyńczyków” (1961), ta dama w czerni i bieli rzadko „nadchodzi jak pająk albo grom”. Częściej wchodzi pewnym, dystyngowanym krokiem, w małej czarnej i czerwonych szpilkach, obowiązkowo w futrze i spowita smugą dymu z zapalonego papierosa.

W miniony weekend świat obiegł pierwszy fotos z planu „Cruelli”. Choć do tej roli typowano Evę Green czy Helenę Bonham Carter, to ostatecznie niespodziewanie wciela się w nią laureatka Oscara („La La Land”, 2016) - Emma Stone. Akcja filmu toczy się w latach osiemdziesiątych ubiegłego stulecia. Kolejna produkcja Disneya, w której wytwórnia sięga po (nie)sławną, charyzmatyczną postać zaczerpniętą z filmów dla dzieci, wejrzy w przeszłość swojej bohaterki, by odkryć, skąd wzięło się jej niewolnicze przywiązanie do futer i demoniczna natura. Premiera filmu jest zaplanowana na 28. maja 2021 roku, a w oczekiwaniu na nią, przypominamy dotychczasowe wizerunki Cruelli, jakie sprezentowało nam kino fabularne i animowane.

Na ekranie zadebiutowała w 1961 roku, kiedy studio Walta Disneya stworzyło rysunkową adaptację powieści Dodie Smith. Mowa oczywiście o produkcji „101 dalmatyńczyków”, która doczekała się również swoich kontynuacji w postaci sequela z 2003 roku („101 dalmatyńczyków II: Londyńska przygoda”) oraz serialu telewizyjnego (1997-98). Animowana Cruella to postać zupełnie antypatyczna, co przekłada się także na jej karykaturalny, kreskówkowy wygląd. Z niewiadomych przyczyn twórcy nie skorzystali z interesującego chwytu zawartego na kartach powieści. Otóż, dziwaczna fryzura Cruelli mogłaby zmieniać swój kolor w zależności od jej nastroju – i tak, według narracji w książce, czarna połowa nieraz siwieje, a biała staje się zielona.

Oczywiście nie sposób nie wspomnieć o fabularnej wersji opowieści o nakrapianych psiakach i ich prześladowczyni. W 1996 roku wcieliła się w nią Glenn Close, dając jeden z najbardziej mrocznych i przekonujących występów w swojej karierze. Dzięki jej mistrzowskiej kreacji, z pozoru zwykły film familijny został wyniesiony na nieco inny poziom, podszyty niekłamaną grozą. Styl Cruelli granej przez Close może przywodzić na myśl sylwetki z imaginarium Tima Burtona. Wyrazisty, teatralny makijaż, groteskowe, ale przy tym zawsze szykowne stroje oraz intensywna mimika i wręcz nadekspresja w zachowaniu budują aurę silnej, niezależnej kobiety, w której jednocześnie tkwi nieokiełznane zło i niepokojące szaleństwo.

Postać Cruelli zawędrowała też do uniwersum serialu. W dostępnym na platformie Netflix „Dawno, dawno temu” (2011-2018) wcieliła się w nią Victoria Smurfit. Tytuł opowiada perypetię bohaterów opowieści dla dzieci, na których została rzucona klątwa. Wskutek złego czaru, trafiają oni do miasteczka Storybrook, gdzie – nie pamiętając, kim są – wiodą życie zwykłych śmiertelników. Cruella de Vil pojawia się dopiero w czwartym i piątym sezonie produkcji. Dowiadujemy się o jej socjopatycznych skłonnościach, jakie przejawiała już w dzieciństwie, kiedy otruła własnego ojca, a potem kolejnych ojczymów. Matka więziła córkę, by zapobiec jej następnym zbrodniom, a gdy ta próbowała uciec, powstrzymały ją dalmatyńczyki. Czy twórcy nowej fabularnej produkcji, ukazując źródło nienawiści dorosłej już kobiety do psiaków, również pójdą w tę stronę?

Na koniec warto jeszcze wspomnieć, że rodowód Cruelli może być silnie związany z pewną krwiożerczą familią. Oryginalne brzmienie jej personaliów to oczywiście wykorzystanie angielskich słów cruel (okrutny) i devil (diabeł). Jednak nazwisko „de Vil” ma drugą, ukrytą, ale równie złowieszczą konotację – jest aluzją do „Draculi” Brama Stokera. W tej biblii wampiryzmu z 1897 roku nabywcą londyńskiej posiadłości jest tajemniczy hrabia De Ville z zagranicy. Niebawem okaże się, że pod tym pseudonimem czai się sam Dracula.

Czy film poświęcony w całości postaci Cruelli wyzyska jej wampiryczny wątek? Dowiemy się już na wiosnę 2021 roku.

Monika Żelazko